آزمون تعهد زناشویی (DCI) آدامز و جونز

یکی از نیازهای عاطفی انسان، ایجاد روابط انسانی است و در این میان ازدواج به عنوان مهم ترین و اصلی ترین عامل ارتباطی میان انسان ها معرفی شده است.
در میان تعاملات گوناگون انسانی، تعهد مهم ترین جنبه ی کیفی یک رابطه است. پایبندی به عهد و پیمان ازدواج نیز به عنوان مکانیزمی دوام بخش دارای اهمیت بسزایی می باشد و از ویژگی های ازدواج های موفق و طولانی مدت به شمار می رود.
تعهد در ازدواج باعث افزایش رضایت از زندگی و رضایت زناشویی می شود، و دومین عامل حفظ کننده ی ازدواج است.
بدون تعهد، رابطه سطحی، ظاهری و بدون سمت و جهت خواهد بود.
زوج هایی که در مورد تعهد خود در برابر همسر و دیگران به بلوغ فکری لازم نرسیده و وفاداری دو سو گرایانه را در پیش میگیرند، در ازدواج و کار با دیگران دچار مشکل خواهند شد و این روابط اغلب نتیجه ای جز بی وفایی نخواهد داشت.

مفهوم تعهد زناشویی، اخیرا در همه ی حوزه های مطالعاتی خانواده و ازدواج، توجه زیادی به خود معطوف کرده  است و به این معنی است که زوجین تا چه حد برای روابط زناشویی خود ارزش قائل هستند و چقدر برای حفظ و تداوم ازدواجشان انگیزه دارند.
مطابق مدل آدامز و جونز (۱۹۹۷)، تعهد زناشویی مشتمل بر سه بعد:
تعهد نسبت به همسر (تعهد شخصی)،
تعهد نسبت به ازدواج (تعهد اخلاقی)
و محدودیت اجتماعی (تعهد ساختاری) است.
تعهد نسبت به همسر شامل عشق، رضایت و فداکاری می باشد. تعهد نسبت به ازدواج، به مسئولیت پذیری زوجین برای حفظ ازدواج و احترام به آن گفته می شود، محدودیت اجتماعی نیز به پیامدهای عاطفی، مالی و اجتماعی خاتمه دادن به روابط زناشویی اشاره دارد. برای سنجش تعهد زناشویی از پرسشنامه تعهد زناشویی  آدامز و جونز استفاده می شود.