بیوگرافی 10 فرد کاریزماتیک تاریخ

شخصیت‌های کاریزماتیک تاریخ چه کسانی بودند؟

باید قبول کنیم که پیروی از یک رهبر برایمان جذابیت دارد، رهبری که بتواند ما را برانگیزاند و در راستای رسیدن به مأموریتی مهم به دنبال خود بکشد. در واقع پیروی از رهبر، گرایشی فطری است. ممکن است رهبرانی وجود داشته باشند که بدون کاریزماتیک بودن هم بر مردم تأثیر بگذارند، بااین‌حال باید پذیرفت که کاریزما که ترکیبی است از شور و ترغیب‌کنندگی و جذابیت، احتمالاً یکی از ویژگی‌های مهم رهبران است. در برابر اشخاص کاریزماتیک، به‌سختی می‌توان مقاومت کرد. مثلاً سزار چاوز را در نظر بگیرید. او یکی از فعالان حقوق مدنی و کارگری و نیز سخنرانی با اندیشه‌های ناب بود.
درعین‌حال، آنچه به کاریزمای او می‌افزود، شوروشوقی بود که در سخنانش موج می‌زد، نه اندیشه‌هایش. علاوه بر این، او با توده‌ی مردم ارتباط خوبی داشت. این همان رمز کاریزمای او بود که باعث شد بتواند خیل عظیمی از مردم را به دنبال خود بکشاند. البته باید قبول کنیم که کاریزما همیشه هم ویژگی مثبتی نیست. برخی شخصیت‌های کاریزماتیک تاریخ، مردم را وادار به انجام کارهای خطرناک و نادرست می‌کنند. به‌عنوان نمونه، جیم جونز نهصد نفر از اعضای معبد خود را وادار به خودکشی دسته‌جمعی در جنگل‌های گویانا کرد. ما در این مقاله به معرفی ۱۰ شخصیت کاریزماتیک تاریخ می‌پردازیم و امیدواریم تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید. این شما و این هم شخصیت‌های کاریزماتیک تاریخ بشر در طیف‌های مختلف فکری و اخلاقی: خوب، بد، زشت.

ناپلئون بناپارت

ناپلئون با ۱۵۷ سانتی‌متر قد در زمره‌ی بلند قامتان تاریخ قرار نداشت و در کودکی به‌خاطر ناتوانی در درست حرف‌زدن، مورد تمسخر واقع می‌شد. با وجود این، رهبری مثال‌زدنی بود. او افسری جوان در ارتش فرانسه، مردی باهوش، شجاع و بی‌باک بود و هرکس با او ملاقات می‌کرد، شیفته‌اش می‌شد. به‌خاطر این ویژگی‌ها، سربازان تحت فرمانش در نبردهای بسیاری پیروز شدند. او در سال ۱۸۰۴ در ۳۴سالگی امپراتور فرانسه شد.
علت موفقیت ناپلئون بناپارت در رهبری، این بود که به طور غریزی چیزهای زیادی درمورد رفتار انسان می‌دانست، مثلاً اینکه باید قدردان کسانی باشیم که در موفقیت ما نقش داشته‌اند. به همین خاطر بود که پس از پیروزی ارتش در یکی از جنگ‌ها، طلا و نقره‌ی به‌دست‌آمده از کشورهای فتح‌شده را به‌عنوان غنائم و به‌رسم قدردانی میان سربازان خود تقسیم کرد. او همچنین می‌دانست باید اعتماد کسانی را که پیرو او نیستند نیز جلب کند. ازاین‌جهت، وقتی ارتش او کشوری را فتح می‌کرد، به شهروندان آن کشور صریحاً می‌گفت که کاری با آنها ندارد، بلکه بر ضد رهبران مستبد و ظالم آنها قیام کرده است تا مردم را از بند جور آن ظالمان رها کند. او با این کار غالباً آن مردمان را به حامی خود بدل می‌کرد. علاوه بر این‌ها خود او در جنگ‌ها همراه با سربازان حاضر می‌شد و هر کاری از دستش برمی‌آمد، می‌کرد، حتی کارهایی را که برای دون‌پایه‌ترین سربازان در نظر گرفته بودند. او با این کار، حمایت و وفاداری سربازان خود را جلب می‌کرد.
اما متأسفانه، به‌مرورزمان از موفقیت او کاسته شد. او کشورهای بسیار زیادی را فتح کرد و در این میان ارتش او شکست‌های زیادی را متحمل شد. پس از این شکست‌ها بود که او اعتمادبه‌نفس خود را کم‌کم از دست داد و مرتکب اشتباهاتی شد: استبداد ورزید و دهان منتقدان خود را بست. ضمناً ازآنجاکه به افراد معدودی اعتماد داشت و به همه بدبین شده بود، جاسوس‌هایی را به اطراف گسیل داشت. در نهایت هم شکست خورد و پنج سال باقی‌مانده از عمر خود را در جزیره‌ی کوچک سنت هلنا گذراند.

فیدل کاسترو

فیدل کاسترو از وقتی که در انقلاب سال ۱۹۵۹ کوبا قدرت را به دست گرفت، تا وقتی که به‌خاطر بیماری در سال ۲۰۰۸ استعفا داد، با مشت آهنین بر این کشور حکمرانی کرد. خیلی از کوبایی‌ها به‌خاطر باز کردن پای کمونیسم به کشورشان از او نفرت دارند، اما انصاف این است که خیلی از مردمان فقیر کوبا به‌خاطر اصلاحات اجتماعی و شخصیت جذابش طرف‌دار او هستند.
وقتی فیدل کاسترو قدرت را در دست گرفت، کوبا کشوری جوان بود که به‌تازگی از استعمار اسپانیا در ۱۸۹۸ رها شده بود. کاسترو با کودتایی نظامی توانست فولخنثیو باتیستا، دیکتاتور کوبا را سرنگون کند و رهبری این جزیره را به دست بگیرد. او با وعده‌ی انتخابات و بازگرداندن حکومت مشروطه به مردم بر سر کار آمد و به همین دلیل کوبایی‌ها با اشتیاق زائدالوصفی از او حمایت کردند. اما کاسترو به آن وعده‌ها عمل نکرد و با متحد شدن با اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی و آمریکاستیزی، طعم تلخ کمونیسم را به کام کوبایی‌ها چشاند. با اینکه اتحاد جماهیر شوروی در زمان حضور خود در عرصه‌ی بین‌المللی از کوبا حمایت می‌کرد، اقتصاد کوبا همیشه در وضعی اسفناک به سر می‌برد. حالا که اثری از اتحاد جماهیر شوروی در سیاست جهان نیست، کمتر اثری از صنعت در کوبا مشاهده می‌شود. بیشتر درآمد این کشور از راه توریسم و نیز فرستادن پول‌هایی تأمین می‌شود که کوبایی‌های شاغل در کشورهای دیگر به کشورشان می‌فرستند.
جالب اینجاست با اینکه کاسترو دیگر در میان کوبایی‌ها نیست و با اینکه سال‌های درازی را به شکل حکومت مادام‌العمر بر مسند قدرت نشسته بود، کوبایی‌ها همچنان او را دوست دارند. کوبایی‌ها از اینکه کاسترو، برخلاف بسیاری کشورها، یک‌تنه در برابر آمریکا ایستاد یا از نفوذ و تهاجم فرهنگی آن جلوگیری کرد، احساس غرور می‌کنند. کاسترو ایالات متحده‌ی آمریکا را به‌خاطر بسیاری از مشکلات اقتصادی کوبا سرزنش می‌کرد. فیدل کاسترو نظام خدمات درمانی رایگان را برای کوبایی‌ها به ارمغان آورد، نژادپرستی را در جامعه‌ی کوبا کم‌رنگ کرد و آموزش رایگان را از دبستان تا دانشگاه به کوبایی‌ها هدیه کرد. حالا به‌جای او، برادرش رائول در قدرت است. باید منتظر ماند و دید حالا که رهبر جدید کوبا از کاریزمای فیدل کاسترو برخوردار نیست، کوبایی‌ها همچنان از اقتصاد معیوب کوبا راضی خواهند بود یا نه.

وینستون چرچیل

چرچیل مردی پرشور و انرژی و مصمم بود. او پدری انگلیسی و مادری آمریکایی داشت. وضع درسی چرچیل در مدرسه معمولی بود، اما می‌توانست بچه‌ها را به دنبال خود بکشاند و وقتی هم که احساس می‌کرد حق با اوست، هرگز تسلیم نمی‌شد. او در جوانی وارد عرصه‌ی سیاست شد و در سال ۱۹۲۴ به صدراعظمی بریتانیا رسید که یکی از درجات بسیار بالا در دولت بریتانیا بعد از نخست‌وزیری است.
در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ میلادی، یعنی هنگامی که چرچیل جنگ‌طلب‌تر بود و حس می‌کرد با روی کار آمدن نازی‌ها در آلمان، خطر جنگ در کمین است، بریتانیا سیاست صلح‌آمیزی اتخاذ کرده بود. این باعث شد چرچیل با نخست‌وزیر بریتانیا، استنلی بالدوین و همین‌طور دیگران مشاجرات زیادی بکند. اما در سال ۱۹۴۰ که بریتانیا وارد جنگ جهانی دوم شد، چرچیل به منصب نخست‌وزیری رسید. درست همین هنگام بود که مردم با شوروشوق از او حمایت می‌کردند. چرچیل در طول مدت جنگ خطابه‌های پرشور و تحریک‌کننده‌ی زیادی برای متفقین جنگ جهانی دوم و شهروندان بریتانیا ایراد کرد. یکی از جملات بسیار مشهور چرچیل، در هجدهم ژوئن ۱۹۴۰ به گوش جهانیان رسید، یعنی درست زمانی که فرانسه در حال تسلیم‌شدن در برابر هیتلر بود و بریتانیا را مقابل آلمانی‌ها تک‌وتنها رها کرده بود: «پس بیایید به وظیفه‌ی خود عمل کنیم و به یاد داشته باشیم که اگر بریتانیا و کشورهای مشترک‌المنافع هزار سال دیگر هم پابرجا باشند، مردمان خواهند گفت که این بهترین دوره‌ی تاریخشان بوده است».
چرچیل برای اینکه تصویر روشن و متمایزی از خود در اذهان مردم برجا بگذارد، در تصاویر و کاریکاتورهای سیاسی روز از مشخصات منحصربه‌فرد بسیاری نظیر کلاه، عصا، سیگار برگ و پاپیون استفاده می‌کرد. جالب این است که چرچیل با کارکنان خود برخورد بد و بی‌ادبانه‌ای داشته، اما در بین توده‌ی مردم چهره‌ای محبوب بوده است. کارکنان و زیردستانش او را دوست می‌داشتند، اما علت این علاقه نقش او در مقام رهبر بود، نه اینکه لزوماً گرم، مهربان و دوست‌داشتنی باشد. بریتانیا و متفقینش در سال ۱۹۴۵ در جنگ جهانی دوم پیروز شدند. چرچیل در انتخابات پس از جنگ رأی نیاورد، اما بین ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۵ بار دیگر بر صندلی نخست‌وزیری تکیه زد.

ماهاتما گاندی

ماهاتما گاندی در کودکی بیمار و ضعیف بود و عملکرد درسی متوسطی داشت. او در بزرگ‌سالی وکیل شد، اما ازآنجاکه فردی خجالتی بود، نتوانست وکیل قابلی باشد. بروز رفتارهای نسنجیده و گستاخانه از جانب او محتمل بود و اصلاً کاریزما نداشت، مگر وقتی که واقعاً عصبانی می‌شد. گاندی در سال ۱۸۹۳ به‌قصد وکالت به آفریقای جنوبی رفت و با قطار در آن کشور سفر کرد. یک روز با اینکه بلیت درجه‌یک داشت، مرد سفید پوستی مانع نشستن او در قسمت درجه‌یک قطار شد و به همین خاطر نگهبان، او را از قطار پیاده کرد. ناگهان در تاریکی اتاق انتظار ایستگاه، الهامی بر قلب او وارد شد. ظرف یک هفته پس از آن ماجرا شروع کرد به ایراد سخنرانی‌های پرشور و ضد تبعیض نژادی. او لباس‌های تولید بریتانیا را با وجود علاقه‌ی زیادش به آنها از تن درآورد و به‌جای آن، لباس سفید و ساده‌ی کشاورزان هندی را بر تن کرد. دیری نپایید که جرقه‌ی اعتراض صلح‌آمیز از طریق نافرمانی مدنی در ذهن او شکل گرفت و از این سیاست در راستای حمایت از حقوق بشر و برابری سیاسی استفاده کرد.
گاندی پس از اینکه به تغییر برخی قوانین تبعیض‌آمیز در آفریقای جنوبی کمک کرد، در سال ۱۹۱۵ به هند بازگشت. هنوز مدت چندانی از بازگشت او به هند نگذشته بود که توانست مردم را برای مبارزه‌ی صلح‌آمیز با استعمار بریتانیا به قیام وادارد. او به طور خاص، از مردم دعوت کرد هر چیز انگلیسی‌ای را تحریم کنند: لباس‌های ساخت بریتانیا، دانشگاه‌های بریتانیا و حتی قوانین بریتانیایی را. در یکی از آن قوانین انگلیسی تصریح شده بود که هندی‌ها حق تولید نمک ندارند، بلکه در عوض باید نمک خود را از کارخانه‌های دارای گواهی بخرند و حال‌آنکه همه‌ی این کارخانه‌ها در تملک بریتانیا بودند. ازاین‌رو در سال ۱۹۳۰، گاندی راهپیمایی ۲۴ روزه‌ای به سمت دریا به راه انداخت که بعدها «رژه‌ی بزرگ دریایی» نامیده شد. صدها هزار نفر از مردمان هند در آن راهپیمایی شرکت کرده بودند؛ وقتی آنها به دریا رسیدند، از دریا برای تولید نمک موردنیازشان استفاده کردند.
تاکتیک‌های گاندی مفید واقع شدند. هند در سال ۱۹۴۷ استقلال پیدا کرد و کشور جدید پاکستان نیز از به هم پیوستن مناطق عمدتاً مسلمان‌نشین شمال شرق و شمال غرب هند تأسیس شد. متأسفانه در سال ۱۹۴۸ یکی از هندوهای ملی‌گرا که از گاندی به‌خاطر مدارا با مسلمانان هند نفرت داشت، او را ترور کرد.

آدولف هیتلر

آدولف هیتلر اجتماعی نبود. او در ۱۶سالگی ترک تحصیل کرد تا در وین به نقاشی بپردازد، اما در این هنر ناکام ماند. او در برقراری روابط صمیمی با افراد دچار مشکل بود، نمی‌توانست در بحث‌های فکری وارد شود و وجودش لبریز از تعصب بود. با همه‌ی اینها، دو سال بعد از اینکه در سال ۱۹۱۹ به حزب کارگران آلمان (که بعداً به «حزب نازی» تغییر نام داد) پیوست، توانست به رهبر این حزب تبدیل شود.
آلمانی‌ها در جنگ جهانی اول شکست‌خورده بودند و به‌خاطر این شکست، در قحطی، گرسنگی و تحقیر فرو رفته بودند. هیتلر با وعده‌ی نجات و رستگاری آلمان که آن را تقریباً به شکلی مذهبی جلوه می‌داد، بر سر کار آمد. او با دمکراسی سر سازش نداشت و به آلمانی‌ها می‌گفت آریایی‌اند و به همین خاطر از همه‌ی انسان‌های دیگر برترند. هیتلر دشمنانی برای آلمان تعریف کرده بود و مرتب علیه آنها حرف می‌زد؛ این دشمنان کسانی جز کمونیست‌ها و یهودیان نبودند. او مأموریتی روشن در ذهن داشت و بسیار تلاش می‌کرد جهان را درباره‌ی این مأموریت متقاعد کند. اینها همه، راز و رمز رهبری کاریزماتیک است. میلیون‌ها آلمانی که سابقه‌ی شنیدن این پیام‌ها را داشتند، تسلیم سحر و جادوی هیتلر شدند و او را مانند خدا پرستیدند. شاید تعجب کنید اگر بدانید هیتلر رهبری مهربان بوده است. دیری نپایید که اکثر مردم آلمان بدون قیدوشرط از او تبعیت می‌کردند.
بخشی از کاریزمای هیتلر وابسته به اعتقاد راسخ او به برتری آلمانی‌ها بود و نیز تأکید بر این نکته که آلمان برای تسخیر کل اروپا به رهبری جز هیتلر نیاز ندارد. پس از اینکه او به‌راحتی چندین کشور اروپای غربی را به تصرف خود درآورد، باور این نکته کار سختی نبود. با تسخیر این چند کشور، هیتلر دیگر نمی‌دانست تصرف کل اروپا چه خطراتی برایش به همراه دارد. ارتش آلمان به رهبری او توانست در جنگ جهانی دوم، در گیرودار نبرد با بریتانیا و اشغال کشورهای دیگر، روسیه را هم اشغال کند. او همچنین تمام یهودیان ساکن در کشورهای اشغالی‌اش را یا می‌کشت یا به اردوگاه می‌فرستاد. وقتی آمریکا، بریتانیا و روسیه، آلمان را محاصره کردند، پیروان هیتلر از او ناامید شدند و نهایتاً پس از تسلیم‌شدن آلمان در ۱۹۴۵، هیتلر دست به خودکشی زد.

مارتین لوتر کینگ

مارتین لوتر کینگ رؤیایی در سر داشت که هیچ‌وقت نتوانست تعبیر آن را ببیند. او از پیش‌گامان نهضت حقوق مدنی در آمریکا به شمار می‌رود. این نهضت در همان دوره، رهبران سیاه‌پوست بسیاری داشت، اما کینگ بود که از بین آن‌همه درخشید، چرا که توانست با سخنرانی‌های خود توده‌ی مردم را برانگیزاند و تعهد خود به اعتراض مسالمت‌آمیز را وجه‌المصالحه قرار ندهد.
کینگ در سال ۱۹۲۹ در آتلانتا به دنیا آمد. او مردی تحصیل‌کرده بود و از دانشگاه بوستن مدرک دکتری گرفته بود. در سال ۱۹۵۵ رهبری تحریم اتوبوس‌های مونتگومری آلاسکا را به عهده گرفت. در آنجا، سیاهان مجبور بودند فقط سوار قسمت عقبی اتوبوس شوند و در واقع نوعی تفکیک نژادی بر اتوبوس‌ها حاکم بود. اما سیاهان با تحریم اتوبوس و سوارنشدن بر آن، اصرار می‌کردند که اجازه دارند در جای دلخواهشان در اتوبوس بنشینند. موفقیت این تحریم (که حدود یک سال به طول انجامید) باعث شد مارتین لوتر کینگ سردمدار نهضت حقوق شهروندی شود.
کینگ به‌خاطر سخنرانی‌های پرشور خود هم شهرت دارد. یکی از این سخنرانی‌ها که بسیار به‌یادماندنی بود، خطابه‌ی «رؤیایی دارم» است که کینگ در سال ۱۹۶۳ آن را طی راهپیمایی مردمی در واشنگتن.دی.سی ایراد کرد. در آن هنگام، هزاران نفر از مردمی که به انواع نژادها تعلق داشتند، دور هم جمع شده و خواهان تصویب قانون حقوق شهروندی شدند. این راهپیمایی که ۲۵۰ هزار نفر در آن شرکت کرده بودند، در آن دوران بزرگ‌ترین راهپیمایی در طول تاریخ پایتخت ایالات متحده بود. سخنرانی مارتین لوتر کینگ در آن راهپیمایی هم یکی از خطابه‌های بسیار عالی در تاریخ آمریکا شناخته می‌شود. در سال ۱۹۶۴، کنگره‌ی آمریکا قانون حقوق شهروندی را تصویب کرد که به‌موجب آن، تبعیض بر اساس نژاد، دین و جنسیت جرم شناخته می‌شود.
البته کینگ دشمنان بسیاری داشت: هم از سیاهان و هم از طیف نژادپرستان. سیاهان به‌خاطر رویکرد مسالمت‌آمیز او، با او دشمن بودند و نژادپرستان هم می‌خواستند تفکیک نژادی در جامعه‌ی آمریکا به قوت خود باقی باشد. در سال ۱۹۶۸، مارتین لوتر کینگ در بالکن مسافرخانه‌ای واقع در ممفیس ایالت تنسی ترور شد و جان باخت. او به‌خاطر کمک به کارگران در حال اعتصاب شهرداری در آن هتل اسکان داشت.

مالکوم ایکس

مالکوم ایکس زندگی پرتلاطمی داشت، اما علی‌رغم این تلاطم‌ها و فقدان تحصیلات، به رهبری قدرتمند بدل شد که توانست هزاران نفر از سیاه‌پوستان را به فرقه‌ی «ملت اسلام» وارد و حس غرور نژادی را در آنها بیدار کند. مالکوم ایکس با نام اصلی «مالکوم لیتل» در اوماهای ایالت نبراسکا به دنیا آمد. پدر او، ارل لیتل، مبلّغی مذهبی و فعال حقوق شهروندی بود. به‌خاطر فعالیت‌های مدنی پدر، گروه‌های برتری‌طلب نژاد سفید، خانواده‌ی او را مدام آزار می‌دادند. خانواده‌ی لیتل برای فرار از این آزار و هجمه، به ایست لنسینگ میشیگان کوچ کردند، اما در سال ۱۹۳۱ برتری‌طلبان نژاد سفید پدر مالکوم ایکس را ترور کردند و به قتل رساندند. مادر او، لویی، هرگز نتوانست از اندوه ناشی از مرگ پدر مالکوم بهبود یابد و در نهایت در بیمارستان روانی بستری شد.
به‌این‌ترتیب مالکوم سر از مواد مخدر و گروه‌های خلاف‌کار درآورد. پس از اینکه در سال ۱۹۴۶ به زندان افتاد، شروع به مطالعه کرد. در این مدت، هر چیزی را که به دستش می‌رسید، با ولع می‌خواند. در همین دوره به «ملت اسلام» پیوست؛ ملت اسلام نام فرقه‌ای مذهبی متشکل از مسلمانان سیاه‌پوست بود که باور داشتند سیاهان باید دولت مستقل خود را تشکیل بدهند. مالکوم نام خانوادگی لیتل را حذف کرد، چون آن را نامی مختص برده‌ها می‌دانست و در عوض نام خانوادگی ایکس را برگزید که یادآور اجداد گمنام سیاه‌پوستش بودند. دیری نگذشت که تبلیغ را آغاز کرد و به سیاه‌پوستان گفت که باید برای برقراری دولتی مستقل دست به انقلابی خشونت‌آمیز بزنند. مالکوم ایکس فردی پرشوروشوق بود و به طور ذاتی استعداد سخنرانی داشت. وقتی در ۱۹۵۲ از زندان آزاد شد، ملت اسلام ۴۰۰ عضو داشت. هشت سال بعد، به یمن تلاش‌ها و کاریزمای او این عدد صد برابر شد و به ۴۰ هزار نفر رسید.
در سال ۱۹۶۴، وقتی مالکوم ایکس فهمید که الیجا محمد، رهبر فرقه‌ی ملت اسلام، برخلاف تعلیمات اسلام مرتکب زنا شده است، از آن فرقه بیرون رفت. او به‌قصد انجام مراسم حج به مکه رفت و سپس به اسلام سنتی گروید. در همین مدت، خشونت و عصبانیت درونی‌اش رنگ باخت و نژادهای دیگر را هم به رسمیت شناخت. او دریافته بود که برای رسیدن به اهدافش نیازی به خشونت نیست. متأسفانه در سال ۱۹۶۵، وقتی برای سخنرانی در منهتن نیویورک در حال آماده‌شدن و رفتن روی جایگاه بود، سه عضو فرقه‌ی ملت اسلام به جایگاه یورش بردند و او را هدف گلوله‌ی خود قرار دادند. ایکس بلافاصله در همان جا و در ۳۹سالگی جان باخت.

نلسون ماندلا

نلسون ماندلا در ۱۹۱۸ در خانواده‌ای سلطنتی از قبیله‌ی ثمبو در آفریقای جنوبی به دنیا آمد. در آن زمان سفیدپوست‌ها کشور آفریقای جنوبی را اداره می‌کردند و او سیاه‌پوست بود. حتی خانواده‌ی سرشناسی که در آن به دنیا آمده بود هم نمی‌توانست او را از سیستم ظالمانه‌ی تفکیک نژادی موسوم به «آپارتاید» نجات دهد. ماندلا بلافاصله بعد از ورود به دانشکده، درگیر اعتراضات گوناگونی علیه تبعیض نژادی شد. در ابتدا، او مایل بود برای استیفای حقوق شهروندی تمام شهروندان در آفریقای جنوبی از روش‌های مسالمت‌آمیز استفاده کند، نظیر اعتصاب و تحریم، اما در سال ۱۹۶۲، وقتی پلیس سفیدپوست ۶۹ نفر از معترضان سیاه‌پوست را در شاپرویل کشت، ماندلا به‌عنوان رهبر یک سازمان فعال حقوق شهروندی، یعنی کنگره‌ی ملی آفریقا (ANC)، به استقبال برخی روش‌های مقاومت خشونت‌آمیز رفت.
پس از اینکه فعالیت کنگره‌ی ملی آفریقا در سال ۱۹۶۲ ممنوع اعلام شد، ماندلا به اتهام خراب‌کاری، خیانت و اقدام خشونت‌آمیز علیه امنیت ملی دستگیر شد. در طول محاکمه‌ی هشت‌ماهه‌اش، طی سخنانی توانست چهره‌ی خود را در عرصه‌ی بین‌الملل در اذهان مردم جهان ثبت کند. او در یکی از جملات پایانی سخنانش گفته بود: «من خواهان جامعه‌ای آزاد و دموکراتیک هستم که در آن تمام افراد در صلح و صفا و با فرصت‌های برابر زندگی کنند. این رؤیایی است که من برای تعبیرشدن آن زندگی می‌کنم. اما اگر لازمه‌ی تعبیر این رؤیا مرگ باشد، با آغوش باز از آن استقبال خواهم کرد».
ماندلا ۲۷ سال از عمر خود را در زندان بود و اکثر این دوران را با اعمال شاقه گذراند. اما در این دوره توانست در حقوق مدرک بگیرد، بیانیه‌های سیاسی را مخفیانه به بیرون از زندان بفرستد و زندگی‌نامه‌ی خود را بنویسد. دوران طولانی حبس او توانست هاله‌ای از رمز و راز بر گرد چهره‌اش ترسیم کند و برای او به‌عنوان مبارز راه آزادی، اعتبار ایجاد کند. سرانجام در سال ۱۹۹۰، تحت‌فشارهای بین‌المللی، هم او از زندان آزاد شد و هم رژیم آپارتاید از بین رفت. چند سال بعد، در ۱۹۹۴، در اولین انتخابات پارلمانی چند نژادی، به‌عنوان اولین رئیس‌جمهوری آفریقای جنوبی برگزیده شد. در سال ۱۹۹۹، ماندلا از سیاست کناره‌گیری کرد، اما باز هم تا هنگام مرگ به ترویج صلح و عدالت اجتماعی در سراسر جهان ادامه داد.

اوا پرون

شاید به‌خاطر محبوبیت نمایش موزیکال «اویتا»، او را به همین نام بشناسید. اما مهم نیست او را اویتا بنامید یا اوا پرون، چراکه به‌هرحال ماریا اوا دوارته پرون در قرن بیستم میلادی تأثیر شگرفی بر زندگی میلیون‌ها آرژانتینی گذاشت. او در سال ۱۹۱۹ در شهر کوچک لوس تولدوس به دنیا آمد. در جوانی به بوینس‌آیرس رفت تا بازیگر شود. با اینکه استعداد چندانی در بازیگری نداشت، توانست به موفقیت‌هایی دست یابد. اما وقتی در سال ۱۹۴۵ با خوان پرون ازدواج کرد، زندگی‌اش دگرگون شد. خوان پرون سرهنگ و افسر دولت بود و در سالی که با اوا ازدواج کرد رئیس‌جمهوری آرژانتین شد. اوا فن بیان خوبی داشت و بلافاصله تصمیم گرفت به‌عنوان بانوی اول آرژانتین برای استیفای حقوق زنان و کمک به محرومان و فقرا از این موهبت ذاتی استفاده کند. او با فقرا ارتباط خوبی داشت و آنها را «پابرهنگان من» می‌نامید. او همچنین برای کمک به فقرا بنیادی تأسیس کرد که اغلب شخصاً به آن پول می‌داد.
 اوا وزیر بهداشت و وزیر کار آرژانتین بود. اما در جامعه‌ی مردسالار آن دوران آرژانتین، این امری بی‌سابقه بود. چیزی نگذشت که اوا پرون هم‌زمان محبوب و مبغوض میلیون‌ها نفر شد: محبوب کسانی که به آنها کمک می‌کرد و مبغوض کسانی که یا فکر می‌کردند زنان نباید فعال سیاسی باشند یا از حکومت خودکامه‌ی شوهر اوا ناراضی بودند. در سال ۱۹۵۱ که شوهر اوا مجدداً نامزد ریاست‌جمهوری شده بود، برخی اصرار داشتند اوا معاون اول پرون بشود. ارتش مخالف این موضوع بود و اوا هم آن را نپذیرفت. او در ۱۹۵۲ در ۳۳سالگی و بر اثر سرطان درگذشت. اوا در این عمر کوتاه توانسته بود به بسیاری چیزها در زندگی دست یابد. هزاران نفر به واتیکان پیشنهاد کردند او را در زمره‌ی قدیسان قرار دهد.

آنگ سان سوچی

آنگ سان سوچی که طی دو دهه در وطن خود، میانمار، (برمه‌ی سابق) زندانی بود، به نماد آزادی کشورش تبدیل شده است. او دختر مؤسس ارتش مستقل برمه است؛ پدرش که با بریتانیا بر سر استقلال برمه رایزنی می‌کرد، سرانجام ترور شد. سوچی در انگلستان، به‌همراه همسر بریتانیایی و فرزندانش زندگی معمولی داشت تا آنکه برای مراقبت از مادر بیمارش به برمه بازگشت. در آن هنگام، از او خواستند رهبری نهضت دمکراسی‌خواهی را بر عهده بگیرد. در ۱۹۸۸، به امید بازگرداندن دموکراسی به وطن خود، نیم‌میلیون نفر را از طرف لیگ ملی برای دمکراسی مورد خطاب قرارداد. طبیعتاً هیئت نظارت برمه که آن کشور را با حکومت‌نظامی ظالمانه اداره می‌کرد، از ایده‌ی او استقبال نکرد. با اینکه حزب سوچی در انتخابات عمومی سال ۱۹۹۰ پیروز شد، هیئت نظارت نتایج را به نفع رقیب سو چی برگرداند، او را در حصر خانگی قرارداد و خود قدرت را در دست گرفت. هیئت نظارت برمه با این شرط که سوچی برمه را ترک و از سیاست کناره‌گیری کند، حاضر به برداشتن حصر خانگی بود، اما سو چی این شرط را نپذیرفت و اعلام کرد با اینکه ممکن است خانواده‌ی خود را هرگز نبیند، آماده است تا پای جان به مردم برمه خدمت کند.
اما آرام‌آرام، اوضاع تغییر کرد. پس از فشارهای شدید بین‌المللی، سو چی که در آن هنگام یکی از زندانیان سیاسی بسیار برجسته در جهان بود، در اواخر ۲۰۱۰ از حصر آزاد شد. هیئت نظارت درنهایت منحل شد و در ۲۰۱۲ انتخابات واقعی برگزار شد. طی این انتخابات، حزب لیگ ملی برای دمکراسی توانست تمام صندلی‌های مجلس را از آن خود کند. کسی نمی‌داند که آیا سوچی در انتخابات بعدی نامزد ریاست‌جمهوری خواهد شد یا خیر. اما اگر حزب او قوی باقی بماند، می‌تواند اکثریت قانونی را در دست بگیرد و نیروی انتخاب رئیس‌جمهوری را داشته باشد.

آنچه در مورد شخصیت‌های کاریزماتیک تاریخ باید بدانید

در نهایت، شخصیت‌های کاریزماتیک تاریخ نشان داده‌اند که چگونه با استفاده از قدرت شخصیت، می‌توان تأثیر عمیق و دائمی بر دیگران گذاشت. این افراد با اعتمادبه‌نفس، رهبری قوی، و توانایی برقراری ارتباط مؤثر، خود را در ذهن مردم جاودان ساخته‌اند. با مطالعه زندگی این شخصیت‌های برجسته، می‌توانیم الگوهایی برای تقویت کاریزمای خود پیدا کنیم. هر چند که هر فردی منحصربه‌فرد است و نمی‌توان یک فرمول کلی برای داشتن شخصیت کاریزماتیک ارائه داد، اما با گذار از تجربیات این شخصیت‌های کاریزماتیک، مسیر را برای رشد شخصی خود هموار می‌کنیم.

سؤالات متداول در مورد شخصیت‌های کاریزماتیک تاریخ

چه چیزی شخصیت‌های کاریزماتیک را از دیگران متمایز می‌کند؟

پاسخ: شخصیت کاریزماتیک برخوردهای فرد با دیگران را به یک تجربه الهام‌بخش تبدیل می‌کند. آن‌ها دارای توانایی جذب‌کنندگی و تأثیرگذاری بیشتری بر دیگران هستند که معمولاً ناشی از اعتمادبه‌نفس، صداقت و هماهنگی مؤثر با افراد مختلف است.

آیا کاریزما یادگیری می‌شود یا ویژگی ذاتی است؟

پاسخ: هر دو موجود است. اگرچه برخی افراد ممکن است به طور طبیعی شخصیت‌های کاریزماتیک باشند، اما می‌توان به کمک تمرین و توسعه مهارت‌های ارتباطی و رهبری، شخصیت کاریزماتیک را تقویت کرد.

چه تأثیراتی در جوامع و محیط‌های کاری داشتن یک شخصیت کاریزماتیک دارد؟

پاسخ: شخصیت کاریزماتیک می‌تواند به افراد تشویق به همکاری کند. این می‌تواند همچنین باعث توسعه روابط مثبت، حل مسائل مؤثر و الهام‌بخشی برای دیگران شود.

چگونه می‌توان شخصیت کاریزماتیک را تقویت کرد؟

پاسخ: برخی از راهکارهای تقویت شخصیت کاریزماتیک شامل توسعه مهارت‌های ارتباطی، توانایی‌های رهبری، افزایش اعتمادبه‌نفس و بهبود دانش و شناخت از خود و دیگران می‌شود.

آیا شخصیت کاریزماتیک همیشه به نفع است یا ممکن است منفی نیز باشد؟

پاسخ: در بسیاری از موارد، شخصیت کاریزماتیک می‌تواند ارزشمند و مفید باشد، اما اگرچه که در برخی مواقع ممکن است منجر به افزایش نفوذ نادرست یا استفاده‌های نامطلوب شود؛ بنابراین، مهم است که شخصیت کاریزماتیک با اصول اخلاقی و ارزش‌های انسانی منطبق باشد تا به نفع همگان باشد.